Η ώρα της ατομικής μας ευθύνης

Του Ευριπίδη Κουκιαδάκη

Η    μεγάλη νίκη  του  Νίκου  Ανδρουλάκη στον πρώτο γύρο  των εσωκομματικών εκλογών   αποκτά μεγαλύτερη  σημασία,   αν ληφθεί υπόψη ότι  αντιμετώπισε έστω και ανέτοιμο και κυρίως  κατασυκοφαντημένο, τον Γιώργο Παπανδρέου και  τον Ανδρέα  Λοβέρδο , με τον οποίο   μοιραζόταν    την ίδια   δεξαμενή υποστηρικτών και ψηφοφόρων  και την  ανεπιφύλακτη στήριξη των  φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης, τα οποία έχουν υπερβεί  τα εσκαμμένα, κατά του  βασικού τους αντιπάλου.

Η νίκη αυτή για τους παροικούντες  στην  Ιερουσαλήμ  δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία – την έκτιζε χρόνια και είχε τα μέσα και τις ευκαιρίες γι΄ αυτό,  ως Ευρωβουλευτής στο απυρόβλητο των  σαλονιών της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, όταν  οι συνάδελφοι του, βουλευτές  ή απλά στελέχη   προπηλακιζόταν στις πλατείες από τους «αγανακτισμένους».  

Η   νίκη του προσλαμβάνει όμως μεγαλύτερη σημασία   γιατί δεν είναι «πορφυρογέννητος»  ή επιφανής αστός. Έτσι,  εκφράζω  τον ανυπόκριτο  θαυμασμό μου, κανείς δεν μπορεί  να μη σεβαστεί την προσπάθεια  και τον αγώνα του , άλλωστε  τίποτα δεν χαρίζεται, όποιες ευκαιρίες και αν  δοθούν, γι αυτό και  τον ψήφιζα ως  ευρωβουλευτή , αν και δεν είχαμε  κοινά ενδιαφέροντα.   ‘Όμως,  ως επίδοξος  σοσιαλιστής ηγέτης,   δεν πρέπει να αγνοεί τοποθετούμενος  ότι χιλιάδες ,  αν όχι  εκατομμύρια νέοι της γενιάς του,  ζουν  καθημερινά τον εφιάλτη της  ανεργίας  των νέων επιστημόνων, της μετανάστευσης  ή  ακόμη  χειρότερα,  κάποιοι «γεροπαράξενοι» , «της γενιάς των ξυπόλητων παιδιών», στην οποία ανήκει και ο πατέρας   του, χωρίς να τους  λείψουν  οι ευκαιρίες αλλά παρά ταύτα  εργάζονται σκυλίσια,   στα εβδομήντα βάλε μας,  για να αναπληρώσουμε την «τρύπα» (χαβούζα) που μας άφησε  το  «βίτσιο» της συμμετοχής  στους θεσμούς της τοπικής Δημοκρατίας,    προσθέτοντας  «φύλλα» στο ποντικοφαγωμένο βιβλιάριο ενσήμων του μισού και πλέον αιώνα που τους  συνοδεύει.       

        Ο κ.  Νίκος Ανδρουλάκης, είναι ευρύτατα  γνωστό , ότι   κινητοποιεί    τον ισχυρότερο «κομματικό στρατό», τον  οποίο θα κληθεί να διαχειρισθεί  και  ενδεχομένως να «απαλλάξει» των καθηκόντων  του   από τη Δευτέρα,  αν όπως διαφαίνεται  εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, προσωπικά  θα ευχόμουν να ανακοινώσει  τις προθέσεις  του  επ΄αυτού,  από σήμερα,  ας το κάνει τη Δευτέρα, αρκεί και το κάνει, χωρίς να φανεί αχάριστος  στους χιλιάδες φίλους του. Οι αποκλεισμοί και το γνωρίζει  δεν ωφελούν.  Τα πράγματα θα είναι καλύτερα για όλους και κυρίως το ΠΑΣΟΚ.  

Όπως,  θα βρεθεί  μετ΄ου    πολύ στο   δίλλημα   με ποιον  θα πάει και ποιόν  θα αφήσει , ο ίδιος  όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου άλλωστε, θα κληθούν να απαντήσουν  και μαζί και  χώρια  όχι με ποιόν θα συνεργασθούν ,αλλά αν  θα προσπαθήσουν ή όχι  να αποτρέψουν την επανεκλογή  αυτοδύναμης ή  και παντοδύναμης  της Ν.Δ. η οποία  απαξιώνει τους συμμετοχικούς θεσμούς και τις αρχές διαφάνειας με την μέθοδο της διολίσθησης.  

 Η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως  δεν αποτελεί χωρίς άλλο τεκμήριο  ανανέωσης ή πολύ περισσότερο  ιδεολογικό ρεύμα το οποίο θα είχε ενδιαφέρον ούτως ή άλλως, από  μόνο του. Πολλές φορές οι συμπεριφορές των κομματικών  νεολαιών  ,  και των επιστρατευμένων νέων σε αυτές ,στα πανεπιστήμια ιδίως,  αποτρέπει τη  συμμετοχή  σοβαρών εργαζόμενων  νέων στα «δρώμενα»  των κομμάτων και των θεσμών.
Δεν είναι τυχαίο ,  ότι παρά το ενδιαφέρον που απέκτησε η εκλογική αναμέτρηση, η συμμετοχή της «αναθεματισμένης» γενιάς  των εξήντα και  άνω  κατέγραψε το μεγαλύτερο ποσοστό  συμμετοχής την πρώτη Κυριακή των εκλογών. 

Δεν σχολιάζω την ρατσιστική προσέγγιση του «ΝΕΟΥ»,  το οποίο δεν σχετίζεται με την ηλικία, αλλά με τις προτάσεις, την σύγχρονη σκέψη   και κυρίως τις καθημερινές  πράξεις και ατομικές συμπεριφορές, ιδίως,    αν έχεις την ευκαιρία να δοκιμασθείς στην άσκηση πολιτικής, κομματικής, η συνδικαλιστικής  εξουσίας και δη επί ΜΑΚΡΟΝ!!!

Είναι γνωστό δεν  το έκρυψα  άλλωστε , ότι στήριζα γιατί πίστευα ακράδαντα ότι ΗΘΕΛΕ, ΜΠΟΡΟΥΣΕ και ΠΙΣΤΕΥΕ , την  παρεξηγημένη     φίλη μου, τις  ικανότητες της οποίας διαπίστωσαν, με ανακούφιση, ορισμένοι μετά την υπογραφή της ληξιαρχικής Πράξεως  του θανάτου της. 

Στήριξα ως συνεχιστή  του έργου  της ανασυγκρότησης  της παράταξης  τον ΓΙΩΡΓΟ, όχι μόνον γιατί  σεβάστηκε την ΦΩΦΗ, αλλά κυρίως γιατί η δικαίωση στο πρόσωπο του,  της προσφοράς και του έργου της  παράταξης, αποτελούσε την καλύτερη πρόσκληση  για την επάνοδο των «ασώτων».

Ο Γιώργος δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι ΝΕΟΣ, ως ο πλέον ριψοκίνδυνος και αποφασιστικός  μεταρρυθμιστής, αναγνωρισμένος πολίτης του κόσμου, αποδεκτός επί σειρά ετών  ως πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς.

Η παρακαταθήκη της  ΦΩΦΗΣ,   η οποία αποτελεί βαριά κληρονομιά   για τον όποιο νέο ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης ,  προσδιόρισε στην παρούσα φάση  τις εξελίξεις και ενεργοποίησε   και κινητοποίησε  ευρύτερες  κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες  χωρίς την ανατρεπτική συμμετοχή του Παπανδρέου, θα παρέμεναν κατά πάσα πιθανότητα στον καναπέ τους . 

Η μεγάλη συμμετοχή  στο  δεύτερο γύρο   ευνοεί  το  νικητή του πρώτου, ενώ  ο ισχυρός ανταγωνισμός μεταξύ   των  δύο υποψηφίων  ευνοεί την ενότητα, την ουσιαστική Ανανέωση και εν τέλει την επίτευξη του τελικού στόχου όλων μας.

Η διπλή  αυτό -διακινδύνευση  του  χορτασμένου    Παπανδρέου , όπως  την ερμηνεύουν τα παπαγαλάκια των καθεστωτικών καναλιών ,   προσδίδει νέο ενδιαφέρον  στην εκλογή,  ανεβάζει τον πήχη του  νέου ηγέτη της Ισχυροποιημένης ήδη παράταξης και διαμορφώνει τις συνθήκες της ΝΕΑΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ  που μπορεί να  εγγυηθεί την ενότητα, την ανανέωση  με τη συμμετοχή  των νέων στα ψηφοδέλτια.  Το πάθημα της ανυπεράσπιστης  παράταξης και το εθιμικά καθιερωμένο «φτύσιμο» του προηγούμενου από το διάδοχο του, εύχομαι να μας έγινε μάθημα. 

Ο  «αφοπλισμός» των  κομματικών στρατών είναι ούτως ή άλλως αναγκαίος, η δημοκρατική παράταξή  έχει   πληρώσει ακριβά τον αλληλοσπαραγμό  των «προεδρικών» , με τους «εκσυχρονιστές», όποιος  και είναι ο ηγέτης της Δημοκρατικής  Παράταξης. 

Ο  ηττημένος,   που  διατηρεί    «ένοπλα τμήματα»  δεν θα αποφύγει  τον πειρασμό των  άτακτων  συγκρούσεων, άσε που το «χούϊ»  κόβεται τελευταίο. 

 Ο  νικητής  δεν  χρειάζεται   «ταλιμπάν», ή  για να μη  υπάρξουν ιδεολογικές αποκλίσεις  τους «πράσινους Χμερ», όχι  μόνον γιατί οφείλει να ενώσει αλλά γιατί διατρέχει τον κίνδυνο «πραξικοπήματος». 

Οι  πατροκτονίες  αποτελούν εθιμικό δίκαιο στην πολιτική,  ακόμη και για τις καλύτερες οικογένειες.   

 Όπως έχω ήδη  δηλώσει, ουκ ολίγες φορές ,  δεν «εκτίθεμαι»  ίδιος   ποτέ ξανά ,  αναγνωρίζω το μέγεθος της επιτυχίας του Νίκου  αν και συγκρούσθηκα πολλές φορές όχι με τον ίδιο, αλλά με φίλους  του, ευχόμενος ταυτόχρονα  το καλύτερο για την παράταξη και τη χώρα, το οποίο εκτίμησα και  προσέγγισα με  διαφορετική οπτική.